صلح نامه امام مجتبی(علیه السلام) موادّ و بندهایی دارد که هر بندی پیامی خاص دارد :
مادّه اوّل:
هذا ما صالح علیه الحسن بن علی بن أبی طالب معاویة بن أبی سفیان صالحه علی أن یسلّم إلیه ولایة أمر المسلمین، علی أن یعمل فیهم بکتاب اللّه وسنّة رسوله(صلی الله علیه وآله وسلم .
بحار الأنوار ج 44 ص 65، الغدیر ج 11 ص 6 .
یکی از شروط امام(علیه السلام) این است که معاویه به کتاب خدا و سنت پیغمبر(صلی الله علیه وآله وسلم)عمل کند.
امام مجتبی(علیه السلام) می دانست که معاویه عامل به کتاب خدا و سنت پیغمبر(صلی الله علیه وآله وسلم)نیست، و لذا پس از ورود معاویه به کوفه اولین جمله ای که می گوید این است:
إنی واللّه ما قاتلتکم لتصلّوا ولا لتصوموا ولا لتحجّوا ولا لتزکوا إنّکم لتفعلون ذلک. وإنّما قاتلتکم لأتأمّر علیکم، وقد أعطانی اللّه ذلک وأنتم کارهون
من صلح نکردم تا شما را وادار کنم نماز بخوانید، زکات بدهید، حج برید، نه، بلکه برای این است که بر گرده شما سوار شوم و بر شما ریاست کنم .
در نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجری اوّلین فرزند خانواده علی و زهرا علیهاالسلام پا به عرصه وجود گذاشت و نشاط و شادی را در بیت نبوّت و امامت به ارمغان آورد ...
نیمه ماه خدا نور خدا آمد خوش آمد // سبط پیغمبر امام مجتبی علیه السلام آمد خوش آمد
شد گلستان دامن زهرا ز ریحان محمد صلی الله علیه و آله // میوه قلب علی مرتضی آمد خوش آمد
حجّت آمد، رحمت آمد مقدمش بادا مبارک // سَرْوَرْ آمد، رهبر آمد، مقتدا آمد خوش آمد
آن حَسَنْ خُلقُ و حَسَنْ خوی و حسن روی و حسن مو // آیت نور خدا، سر تا بپا آمد خوش آمد
نور ایزد، پور احمد، جان احمد، روح زهرا // مَظْهَر حِلمْ و عطا، صدق و صفا آمد خوش آمد
بَدْر ساطع، حِلْم شافع، صبر جامع، صلح قاطع // آنکه دارد این صفات از کبریا آمد خوش آمد
در نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجری اوّلین فرزند خانواده علی و زهرا علیهاالسلام پا به عرصه وجود گذاشت و نشاط و شادی را در بیت نبوّت و امامت به ارمغان آورد.
امام هشتم علیه السلام از پدران خود از علی بن الحسین علیه السلام و او از اسماء بنت عمیس جریان ولادت و نامگذاری آن حضرت را این گونه گزارش نموده است.
ویژه نامه شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام بنفسی لک الفداء
7 صفر، سالروز شهادت حضرت امام حسن مجتبی (ع) می باشد. به شهادت رساندن حضرت (ع) ظلم بزرگی بود که بر وی و بر جامعه اسلامی رفت ولی خدشه دار نمودن شخصیت آن بزرگوار، ستم تاریخی مضاعفی است که در حق آن پیشوای راستین روا داشته شده است. آنچه میخوانید نقدی کوتاه بر بخشی از این ستم تاریخی است که به بهانه ایام شهادت آن بزرگوار تقدیم می شود .
یکی از آفتهای بزرگ و ویرانگری که در تاریخ اسلام بروز کرد و در دوره هایی شیوع و رواج بسیار داشته، جَعْل و وضع حدیث است. ساختن حدیث و انتساب آن به پیشوایان دینی به انگیزه های سیاسی، مذهبی و. . . از دوران حکومت بنی امیه، نضج گرفت و در دوران بنی عباس دوام یافت.
جعل و وضع، گاه برای پیراستن شخصیتهای منفور و آلوده حاکم اموی و عباسی صورت می پذیرفت و گاه برای تخریب و ضربه زدن به شخصیتهای برجسته.
امام حسن مجتبی (ع)، سبط اکبر پیامبر (ص) و دومین امام معصوم، از شخصیتهایی است که تیر مسموم وضع و جعل آن بزرگوار را نشانه رفته و نسبتهای ناروایی در قالب حدیث و روایت به وی داده شده است. روایتهایی از امامان شیعه نقل شده که ایشان، بسیار زن میگرفت و بسیار طلاق میداد تا آنجا که پدرش حضرت علی (ع) بر منبر رفت و مردم کوفه را از این امر بر حذر داشت. این روایتها که مبنای تحلیلهای نادرستی پیرامون شخصیت آن بزرگوار قرار گرفته، زمینه برداشتهای فقهی قابل تأملی نیز شده است. برخی فقها و محدثان بر پایه همین احادیث، فتوا به جواز تعدد طلاق داده اند. [1
ادامه مطلب
یکم. با توجه به فرهنگ آن روزگار، ازدواج ها تنها بر اساس رعایت تناسب و هم کفو بودن انجام نمى پذیرفت؛ بلکه گاهى براى اداى احترام به یک شخصیت و یا براى ابراز علاقه یک قبیله به قبیله دیگر و یا جلوگیرى از انتقام قبیله اى صورت مى گرفت. به طورى که اگر طرف مقابل نمى پذیرفت، به عنوان رد احترام و گاهى در حد اعلان تنفر و جنگ بود.
بنابراین اگر چه برخى ازدواج ها، براى امامان معصوم بسیار سنگین بود؛ ولى بزرگوارى شخصیت ایشان موجب مى شد که آن را بپذیرند. البته آنچه گفته شد، از نگاه زمینى و روابط اجتماعى بود؛ اما از دید دیگر این نوع ازدواج ها، یک امتحان الهى براى امت اسلام بود تا بیش از پیش، خیانت و پستى بدخواهان و مظلومیت و بزرگوارى معصومان در طول تاریخ نشان داده شود؛ چنان که براى پیامبران گذشته نیز گاهى چنین ازدواج هاى ناموفق رخ مى داد.
قرآن درباره همسران نوح و لوط فرموده است: «ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً لِلَّذِینَ کَفَرُوا امْرَأَتَ نُوحٍ وَ امْرَأَتَ لُوطٍ کانَتا تَحْتَ عَبْدَیْنِ مِنْ عِبادِنا صالِحَیْنِ فَخانَتاهُما فَلَمْ یُغْنِیا عَنْهُما مِنَ اللَّهِ شَیْئاً وَ قِیلَ ادْخُلاَ النَّارَ مَعَ الدَّاخِلِینَ»؛ تحریم(66)، آیه 10.؛ «خدا براى کسانى که کفر ورزیده اند، زن نوح و زن لوط را مثل آورده که هر دو در نکاح دو بنده از بندگان شایسته ما بودند و به آنها خیانت کردند و کارى از دست [ شوهران ]آنها در برابر خدا ساخته نبود و گفته شد با داخل شوندگان، به آتش داخل شوید».
بنابراین امکان دارد، برخى بتوانند ارتباطى نزدیک - همچون ارتباط زناشویى با پیامبر یا امام داشته باشند؛ اما با سوء اختیار خود، به راه کفر و گناه بروند و گرفتار بدفرجامى شوند که «جعده» نیز این چنین بود. او به امام خیانت کرد و چون امام الگوى مردم بود، تا لحظه آخر با او رفتار عادى داشت و از علم لدنى خود استفاده نکرد جهت مطالعه بیشتر ر.ک: فضل الله، کمپانى، حسن علیه السلام کیست، چاپ سوم؛ محمد، مقیمى، فلسفه صلح امام حسن علیه السلام، چاپ اول؛ باقر شریف قریشى، زندگانى امام حسن علیه السلام، ترجمه فخرالدین رازى، (چاپ اول، مؤسسه بعثت، تهران، 1376)..
ادامه مطلب
معاویه بسیار میل به خوردن و خوش گذرانی داشت و هیکل درشت و شکم برآمده ای برای خود درست کرده بود.
معاویه پایه گذار سلطنت در بین خلفای اسلامی است. به گونه ای که نگاشته اند:
«معاویه بسیار میل به خوردن و خوش گذرانی داشت و هیکل درشت و شکم برآمده ای برای خود درست کرده بود. (1)
او مردم را از سخن گفتن در محضر خود منع می کرد و در حضور او کسی حق حرف زدن نداشت.(2)او اولین خلیفه ای بود که در مجامع عمومی به همراه سربازان نظامی حاضر شد و برای حفظ جان خود هر جا می رفت با سربازان مسلح می رفت.(3)
امام در برابر حرکتهای ضد اسلامی معاویه هرگز سکوت نمی کرد و به محض یافتن فرصتی مناسب، پیشینه ننگین و اغراض شوم او را آشکار می ساخت و ضربه های سهمگینی بر پیکر حکومت غاصبانه او وارد می ساخت.
بهترین نمونه این افشاگری، مناظره ای که میان امام و معاویه در گرفت و امام در آن مناظره، از چهره کثیف معاویه و فرزندانش پرده برداشت. (1) معاویه و کارگزارانش می کوشیدند تا با ترتیب دادن گفتگویی از پیش تعیین شده، موقعیت فرهنگی امام را در نزد مردم مخدوش کنند و به جایگاه او لطمه بزنند. بر این اساس، معاویه سران قبیله ها و بزرگان اقوام مختلف را فرا خواند و عمرو عاص، مغیرة بن شعبه، ولید بن عُقبة، عتبة ابن ابی سفیان و عمرو بن عثمان را که نظریه سازان دستگاه او بودند مأمور مناظره با امام کرد. امام واپسین روزهای اقامت خود را در کوفه سپری می نمود که پیک معاویه او را به مجلس فریب کارانه کوفه فرا خواند. حضرت وارد مجلس شد و معاویه به گرمی از او استقبال کرد و با او مصافحه نمود. امام که از نیت معاویه آگاهی داشت فرمود: «آیا خوش آمدگویی و دست دادن با مهمان، نشانه امنیت و سلامت برای اوست؟!»
هفتم صفر و شهادت امام مجتبی علیه السلام
هر سال روزهای آغازین ماه صفر که نزدیک می شود، این بحث نُقل محافل دینی و مذهبی می گردد که بالاخره هفتمین روز ماه صفر چه روزی است؟!تقویم را که نگاه می کنیم نوشته است تولد حضرت کاظم علیه السلام؛ اما برخی جلسات مذهبی و حتی علما در این روز مجلس روضه امام حسن مجتبی علیه السلام برقرار می کنند و...
بارها در جلسات گوناگون پیرامون این مطلب مهم صحبت کرده ام؛آیا هفتم صفر روز شهادت است یا ولادت؟!حقیقتا امام مجتبیعلیه السلام در تمام ظواهر زندگی مظلوم است و این تردیدها در روز شهادت ایشان یکی از این مظلومیت هاست. قبر بی نور و چراغ آن حضرت، تشییع مظلومانه و دشمنی آن بانوی )علیه اهل بیت پیامبر سر به دشمنی برداشت)تردید در سال و روز شهادت ایشان و... هر کدام حکایتی است از دشمنی های بنی امیه و کینه ورزی نسبت به ایشان.
ماجرای قضاوت جالب امام حسن(علیه السلام)/ کریم آل‌طه به روایت پیامبر صلی الله علیه و آله و امیرالمؤمنین علیه السلام
تواضع، فروتنی، خدا ترسی، روابط حسنه، احترام متقابل و کمک به بینوایان از ابعاد برجسته زندگی آن سرور جوانان بهشتی است. آن بزرگوار بازویی علمی، قضایی، و نیرویی بسیار کارآمد برای حکومت علوی و شخص امیرمؤمنان علیه السلام بوده است.
امام حسن علیه السلام از جمله کسانی بود که از آغاز تا پایان به دفاع از حریم رهبری پرداخت و در جنگ‌های جمل، صفین و نهروان فعالانه شرکت جست و در بسیج نیروها از کوفه برای مقابله با فتنه طلحه و زبیر، گام‌های بسیار مثبت و مؤثری برداشت.
سال چهلم هجری که امام علی علیه السلام به دست شقی ترین مردم به شهادت رسید در کنار پدر بزرگوار خویش حضور داشت.
پس از آن حادثه هولناک و شکننده و در میان طوفانی از غم و اندوه، امام حسن علیه السلام سکان حکومت اسلامی را به دست گرفت.
حکومت چند ماهه و امامت ده ساله امام حسن علیه السلام در برهه ای از زمان واقع شده بود که حاکمیت معاویه بر سرزمین اسلام که با خفقان بسیار همراه بود، عرصه را برای نشر معارف اسلامی بسیار سخت کرده بود.
در این عصر امام حسن علیه السلام با تدبیر و دوراندیشی و سیاست حکیمانه، اسلام را از خطر نابودی که معاویه با تمام قوا در سدد آن بود، حفظ کرد.
امام حسن علیه السلام پس از یک مدت کوتاه حکومت بر امت اسلامی، در یک اقدام قهرمانانه، برای حفظ اسلام از نابودی و برای دفع این خطر بزرگ، از خلافت بر مسلمین کناره گرفت و ناچار به پذیرش صلح شد.
صلح امام حسن علیه السلام که می توان آن را «نرمش قهرمانانه ی تاریخ » توصیف کرد در نتیجه وجود عواملی بود که آن ها را با توجه به کتاب سیره پیشوایان نوشته فاضل ارجمند مهدی پیشوایی برمی شماریم.
By Ashoora.ir & Blog Skin
درباره وبلاگ
