آیا امام حسین-علیه السلام-برای خون خواهی مسلم ابن عقیل به محاربه با بنی امیه نپرداخت؟
بى گمان امام حسین (ع) از ماهیت کوفه و کوفیان آگاهى افزون ترى از ناصحان خویش در مکه داشت. و معرفت به ماهیت کوفیان ، گر چه عمیق بود و ریشه دار ، اما رسیدن انبوه نامه ها از سوى مردم کوفه ، حجت را براى امام تمام مى کرد و مانع از آن مى شد تا آن حضرت به استناد آنچه مى دانست و واقعیاتى که از آن وقوف داشت ، عزیمت به سوى کوفه را وانهد .
بدیهى است که اگر دعوت کوفیان و حجتى را که نامه هاى ایشان در پیش روى امام قرار داده بود ، علت تامه عزیمت امام به سوى کوفه بشماریم ، طبعا با رسیدن اخبار کوفه در منزل ثعلبیه دیگر موجبى براى ادامه حرکت به سوى کوفه باقى نمى ماند و لازم بود که امام پیش از رسیدن به حوزه حکومت عبدالله بن زیاد و قرار گرفتن در محاصره قواى حربن ریاحى ، مسیر خویش را تغییر داده و عازم دیارى دیگر گردد. واقفیم که امام چنین نکرد و کوتاه زمان پس از توقف در ثعلبیه مسیر خویش را به سوى کوفه ادامه داد.
اگر به گزارش ابو مخنف و سلسله راویان او اعتماد کنیم ، باید بگوییم که امام على رغم دریافت اخبار کوفه ، چون برادران مسلم بن عقیل را بر ادامه مسیر براى گرفتن انتقام خون برادر خویش مصمم یافت.لاجرم تن به خواسته آنان داد و روانه شهرى شد که از پیش معلوم بود که در آنجا نه امکان ستاندن انتقام مسلم وجود دارد و نه امکانى براى نجات از قتل عام کاروانیان همراهش.
بی گمان تبیین شالوده ادامه مسیر امام به سوى کوفه بر بنیاد خواسته برادران مسلم بن عقیل ، تبیینى است سست و عارى از توانایى براى عزمى به آن بزرگى و گامى به آن بلندى. با پذیرفتن این تبیین لاجرم باید گفت که :
1. امام به جاى پیشوایى همه همراهان خویش و در شرایطى که همه دلایل و شواهد ، حکم مى کرد که از ادامه راه ، جز شهادت و اسارت نصیبى وجود نخواهد داشت ، خرد خویش را به احساسات برادران مسلم سپرد.
2. امام با تسلیم به خواسته برادران مسلم و در حالى که معلوم بود سرنوشت او و همراهانش به کجا منتهى خواهد شد ، زندگى و حیات تمامى یاران خویش را نیز با احساسات چند تن از یاران خود پیوند زد و به خویشتن اجازه داد تا مصلحت بقیه اعضاى کاروان را فداى احساسات برادران مسلم کند. حتى بر فرض اگر بتوان گفت که امام پس از شنیدن خبر شهادت مسلم بن عقیل ، نمى باید از موضع قصاص او به سهولت چشم پوشید لازم بود تا درخواست برادران او را نادیده نگیرد ، اما با این مبنا نیز آنچه بر عهده امام بود ، تصمیم حرکت خویش با برادران مسلم به سوى کوفه بود ، نه همراه کردن مردان و زنان و کودکانى که از پیش معلوم بود که در برابر سپاه کوفه ، هیچ گونه قدرت و دفاعى جدى از خویشتن را ندارند.
اگر توجه کنیم که یاران امام چگونه در زمانى کوتاه و على رغم تمام مراتب شجاعت و ایثار به سرعت در مقابل سپاه کوفه شکست خوردند و قتل عام گشتند ، تردیدى نمى توان داشت که از همان آغاز ، هم بر امام و هم بر برادران مسلم و هم بر تمام همراهان دیگر امام که با انگیزه شهادت و فریادى تاریخى علیه ستم رهسپار کوفه مى شدند ، معلوم بود که ستاندن انتقام خون برادران مسلم نامیسر و غیر قابل دسترس است. آیا به راستى امام نمى دانست که سپاه وى نه توان دوام در مقابل سپاه کوفه را دارد و نه قدرت تحقق آروزى برادران مسلم را؟
بى گمان در صورتى که شالوده متزلزل استمرار مسیر امام از ثعلبیه به سوى کوفه را همان تسلیم به خواسته پسران عقیل بشماریم و در همان حال به این معنى نیز اذعان کنیم که پیش بینى شکست نظامى در مقابل سپاه عمربن سعد ، با سوابق سست راءیى کوفیان کارى بس سهل بودو از عهده ساده ترین عناصر بدوى اطراف کوفه نیز بر مى آمد ، تا چه رسد به شخصیتى چون امام و یاران همراهش که جملگى صاحب تدبیر و معرفت و درایت بودند ، آنگاه دشوار نیست تا بر این فرضیه تسلیم شویم که امام اگر چه عزیمت به سوى کوفه را با توسل به حجت ظاهرى آغاز کرد ، اما چون مبانى آن حرکت بر حجت باطنى و رسالتى اعتقادى و تاریخى استوار بود ، (رسالت شهادت براى افشاى بیداد و بیدادگرى ) ، بنابراین على رغم اعتقاد به صحت سخنان ناصحان مکه و على رغم از میان رفتن حجت ظاهرى عزیمت به سوى کوفه (دعوت و نامه هاى کوفیان و نامه مسلم بن عقیل ) ، براى تحقق استراتژى شهادت و در حالى که با تبیین این استراتژى براى یارانش ، آنان نیز سالکان طریق شهادت براى احیاى راه و رسم عدالت بودند ، بى هیچ درنگ و تاملى راه ثعلبیه به سوى کوفه را ادامه داد.منبع:نهضت امام حسین (ع) و قیام کربلانویسنده : دکتر غلامحسین زرگرى نژاد
طبقه بندی: شبهه امام حسین شبهه وهابیت مسلم مسلم ابن عقیل خون خواهی
درباره وبلاگ
