قال ابن عبد ربة الاندلسی: «الذین تخلفوا عن بیعة ابی بکر: علی و العباس و الزبیر فقعدوا فی بیت فاطمة، حتی بعث ابوبکر عمر بن الخطاب لیخرجهم (لیخرجوا) من بیت فاطمة و قال له: ان أبو افقاتلهم فاقبل بقیس من نار علی ان یضرم علیهم الدار فلقیته فاطمة فقالت یا بن الخطّاب! اجئت لتصرف دارنا؟! قال: نعم او تدخلوا فیما دخلت فیه الأمة.» تاریخ ابی الفداء، عماد الدین اسماعیل ابی الفداء، دار المعرفه، لبنان، ج 1، ص56. العقد الفرید، ابی عمر أحمد بن محمد بن عبد ربّه، مکتبة النهضة المصریه، قاهره، چاپ دوم، 1381 ق، ج 4، ص 259. اعلام النساء، عمر رضا کحالة، مؤسسه الرسالة، بیروت، 1440 ق، ج 3، ص 1207. کنز العمال فی سنن الاقوال و الافعال، اعلاء الدین علی تقی بن حسام الدین هندی، مؤسسة الرسالة، بیروت، 1405 ق، ج 3، ص 149 .
انساب الأشراف، احمد بن یحیی (بلاذری)، قاهره، ج 1، ص 586، ح 1184.
ان ابابکر تَفْتَدَّ قَوماً تخلفوا عن بیعته عند علیّ کَرَمَ الله وجهه فبعث الیهم عمر، فجاء فناداهم و هم فی دار علی(ع)، فابو اَنْ یخرجوا، فدعا بالخطب و قال: و الّذی نفس عمر بیده، لتخرجنّ اَوْلَا حرقنها علی من فیها! فقیل له: یا ابا حفص! انّ فیها فاطمه(س)؟ فقال: و ان! فقالت فاطمة: یا ابتا یا رسول الله! ما ذا لقینا بعدک من ابن الخطاب و ابن ابی قحافة؟! (الامامة و السیاسة، ابن قتیبه دینوری، منشورات الرضی، چاپ جدید، 1388 ق، ص12.)
اثبات الوصیه، علی بن حسین بن علی مسعودی، منشورات رضوی، قم، بی تا، ص 42.
«و جمع عمر الخطب علی بیت فاطمة و احرق الباب بالنار و لما جاءت فاطمه خلف الباب لتردّ عمر و حزبه، عصر عمر فاطمة بین الحائط و الباب عصرة شدیدة قاسیة حتی أسقطت جنینها و نبت مسمار الباب فی صدرها و صاحت فاطمة: یا أبتاه! یا رسول الله! انظر ماذا لقینا بعدک من ابن الخطّاب و ابن ابی قحافه! فانفت عمر الی من حوله و قال: اضربوا فاطمة، فانهالت السیاط علی حبیبة رسول الله(ص) و بضعته حتی أدموا جسمها، و بقیت آثار العصرة القاسیة و الصدمة المریرة تنخر فی جسم فاطمه(س)، فأصبحت مریضة علیلة حزینة حتی فارقت الحیاة بعد ابیها بأیام، ففاطمة شهیدة بیت النبوة، فاطمة قتلت بسبب عمر بن الخطاب.»؛ (ابی الهجاء الحنفی، مؤتمر علماء بغداد و مقدمة السید شهاب الدّین المرعشیّ النّجفی، ایران، چاپ سوم، 1399 ق، ص 63 به نقل از: السقیفه، ابی بکر جوهری؛ الامامة و السیاسة، ابن قتیبه و شرح نهج‌البلاغه، ابن ابی الحدید، ج 2، ص 19.)
قاموس المحیط می‌گوید: «الرفس: الصدمة بالرجل فی الصّدر؛ رفس: صدمه زدن با پا بر سینه است.»
میزان الاعتدال، شمس الدین ذهبی، تحقیق: علی محمد البجاوی، دار الامعرفة، چاپ اول، بیروت، 1382ق، ج1، ص139، شماره 522؛ و سیر اعلام النبلاء، شمس الدین ذهبی، تحقیق: ابراهیم الزییق، مؤسسة الرسالة، چاپ هفتم، بیروت، 1413 ق، ج15، ص578، شماره 349؛ لسان المیزان، ابن حجر عسقلانی، مؤسسة الاعلمی اللمطبوعات، چاپ دوم، بیروت، 1406 ق، ج 1، ص 268، ح 824.
المغنی، عبدالجبار معتزلی، تحقیق: محمود محمدقاسم و ابراهیم مدکور، چاپ مصر، بی‌تا، ج20، ص335؛ شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، تحقیق: محمد ابوالفضل ابراهیم، مصر، دار الاحیاء الکتب العربیة، (1387 ق)، ج 16، ص 271.
الملل و النحل، عبدالکریم شهرستانی، تحقیق: محمد سیدکیلانی، دار المعرفة، بیروت، 1402 ق، ج 1، ص 57.
«اِنَّ عُمَرَ ضَرَبَ بَطْنَ فاطِمَةَ یَوْمَ الْبَیْعَةِ حَتّی أَلْقَتْ المُحْسِنَ»: الوافی بالوفیات، صلاح الدین خلیلی بن إیبک صفدی، بیروت، 1401 ق، ص 17، حروف الف از روایت ابراهیم بن سیّار، شماره 2444.
ر.ک: تاریخ خلفا، رسول جعفریان، ص65-67.
ابن ابی الحدید می نویسد: «و کان فی اخلاق عمر و الفاظه جفاء و عنجهیة ظاهرة.»: شرح نهج‌البلاغه، ج 1، ص 183.
طبقات الکبری، محمد بن سعد، بیروت، دار‌الاحیاء التراث العربی، 1405 ق، ج 3، ص274 و السنة، ابوبکر احمد بن محمد بن هارون بن یزید خلال، عطیة الزهرانی، الریاض، دار الرایة، 1415 ق، ص 318: «اَللَّهُمَّ إِنّی غَلیظٌ فَلَیِّنِی.»
تاریخ طبری، تاریخ الامم و الملوک، جریر طبری، دار الکتب العلمیه، بیروت، الطبعة الثانیه، 1408 ق، کتاب 5 جلدی، ج 4، ص 209؛ تاریخ الخلفاء، جلال الدین سیوطی، تحقیق: محمد محی‌الدین عبدالحمید، مصر، 1371 ق، ص 137 و طبقات الکبری، ج 3، ص 282. اولین کسی که از این دره کتک خورد، ام فروه، خواهر ابوبکر بود، آن هم زمانی که پس از درگذشت ابوبکر برای او گریه می‌کرد و عمر گریه کردن برای مرده را نادرست می‌دانست. (ر.ک: شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج 1، ص 181.)
ربیع الابرار و نصوص الاخبار، ابوالقاسم محمود بن عمر زمخشری، قم، 1369 ق، ج 3، ص 188؛ حیاة الحیوان، کمال الدین دمیری، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، بیروت، 1424 ق، ج 1، ص 51؛ شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج 1، ص 188؛ طبقات الکبری، ج 3، ص 281.
شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج 6، ص343 و ج 1، ص 164 و حیاة الصحابة، الکاندهلوی، دار الدعی، حلب، 1391 ق، ج 2، ص 128 - 130.
تاریخ المدینة المنورة، ابو زید عمر بن شبّه النمیری، تحقیق: فهیم محمد شلتوت، افست قم، دار الفکر، 1410 ق، ج 2، ص 858.
المعرفة و التاریخ، ابو یوسف یعقوب بن سفیان البَسوَی، تحقیق: اکرم ضیاء العُمری، بغداد، طبعة الارشاد، 1394 ق، ج 1، ص 364 - 365.
المصنف، عبدالرزاق بن همام الصنعانی، تحقیق: حبیب الرحمن الاعظمی، بیروت، 1392 ق، ج 4، ص 343 - 344.
جامع بیان العلم و فضله، ابن عبدالبرالقرطبی، مصر، دارالکتب الحدیثیة، 1979 م، ج 2، ص103 و شرح نهج البلاغه، ج 1، ص 174.
ترجمه الفخری فی الاداب السلطانیة والدول الاسلامیه، محمد بن علی بن طباطبا ابن الطقطقا، قم، 1414 ق، ص 106.
العقد الفرید، ابن عبدربه، بیروت، دارالکتاب العربی، 1384 ق، ج 1، ص 15.
ر.ک: طبقات الکبری، ج 1، ص265؛ الفتوح، ابومحمد احمد ابن اعثم الکوفی، چاپ هند، 1393 ق، ج2، ص 302 - 304 و شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج 1، ص 183. درباره او داستان متفاوتی نقل شده است که آن نیز به نحوی مربوط به برخورد عمر و ندامت او درباره روش برخورد با اوست. (ر.ک: تاریخ یعقوبی، ج 2، ص 147.)
المصنف، عبدالرزاق، ج 1، ص 416.
حیاة الحیوان، ج 1، ص 49 و نسب قریش، مصعب زبیری، تحقیق: لیغی بوفنسال، مصر، دارالمعارف، بی‌تا، ص 356.
تاریخ المدینة المنوره، ج 2، ص 841.
نثر الدر، ابو سعید آبی، مصر، الهیئة العامة المصریة للکتب، ج 2، ص 35 و عیون الاخبار، ابومحمد عبدالله بن مسلم ابن قتیبة الدینوری، المؤسسة المصریة العامة، قاهرة، 1383 ق، ج 1، ص 12.
حیاة الحیوان، ج 1، ص 49.
نثر الدر، ابو سعید آبی، ج 4، ص 34 - 35.
طبقات الکبری، ج 8، ص 205.
الامامة والسیاسة، ابی محمد عبدالله بن مسلم ابن قتیبه الدینوری، منشورات الرضی، قم، الطبعة الاخیره، 1388 ق، 1968 م، 1363 ش، ج 1، ص 14 و شرح نهج‌البلاغه، ابن ابی الحدید، ج16، ص 281.
فَلَمَّا قَعَدَا حَوَّلَتْ وَجْهَهَا اِلَی الْحَائِطِ فَسَلَّمَا عَلَیْهَا فَلَمْ تَرِدْ(س).
این نوع احادیث درباره فاطمه زهرا(س) از زبان پیامبر اسلام(ص) با عبارتهای مختلف در منابع اهل سنت وارد شده است.
الامامة و السیاسة، أبی محمد عبدالله بن مسلم ابن قتیبة الدینوری، ج1، ص 13 و 14.
الامامة و السیاسة، ج 1، ص 12 و 13 و تاریخ طبری، ج 3، ص 210.
تاریخ طبری، تاریخ الامم و الملوک، جریر الطبری، ج 2، ص 236.
الامامة و السیاسة، ج 1، ص 14.
شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج 6، ص50 و ج 16، ص 281.
این حدیث را جمعی از علما و محققان اهل سنّت در کتابهای خودشان آورده اند؛ از جمله:- الذریة الطاهرة النبویة، محمد بن احمد الدولابی (م/310 ق) تحقیق: سعد المبارک الحسن، الدار السلفیة، الکویت، 1407 ق، چاپ اول، ص 168، ح226.- الکامل، عبدالله بن عدی (م/365 ق)، تحقیق: یحیی مختار غزاویی، دارالفکر، بیروت، چاپ دوم، 1409 ق، ج2، ص351، شماره 112/481.- تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر (م/571 ق)، تحقیق: علی یثربی، دار الفکر، بیروت، چاپ 1415 ق، ج3، ص156.- ینابیع المودة لذوی القربی، شیخ سلیمان قندوزی، حنفی (م/1294 ق) تحقیق: سیدعلی جمال اشرف الحسینی، دار الاسوة، چاپ اول، قم، 1416 ق، ج2،ص132، ح375.- کنز العمال، متقی هندی (م/975 ق)، تحقیق: شیخ صفوة السقا، مؤسسة الرسالة، بیروت، 1409 ق، ج12، ص111، ح34238.و در روایت دیگر می فرماید: «فمن اغضبها فقد اغضبنی.» ابن ابی الحدید، ج 16، ص 272.
فرائد السمطین، ابراهیم محمد جوینی، مؤسسة المحمودی للطباعة و النشر، بیروت، الطبعة الاولی، 1400 ق، ج 2، ص 35.
درباره وبلاگ
