ویژه نامه مولا علی اکبر
ویژه نامه حضرت ابا عبد الله الحسین -علیه السلام -جانم به فدایت مولا جان
آیا روایت : « نحن قریش ، وشیعتنا العرب ، و عدونا العجم » از قول امام حسین علیه السلام صحت دارد ؟
روایت مذکور در کتاب معانی الاخبار شیخ صدوق ص 404 از قول امام صادق علیه السلام آمده :
عن الحسن بن یوسف عن عثمان بن جبلة عن ضریس بن عبد الملک قال سمعت ابا عبد الله علیه السلام یقول : نحن قریش ، وشیعتنا العرب ، و عدونا العجم .
و علامه مجلسی در بحار ج 64 ص 176 این روایت را نقل و در ذیل آن فرموده :
شیعتنا العرب ای العرب الممدوح من کان من شیعتنا و ان کان عجما و العجم المذموم من کان عدونا ، وان کان عربا .
عرب خوب اگر هست ، از شیعیان ما است گر چه عجم باشد و عجم بد هر که هست ، از دشمنان ما است گر چه عرب باشد.
ولی آن چه که قابل توجه است این است که توجیه و تفسیر روایت بعد از بررسی سند آن است و این روایت از نظر سند اشکال دار زیرا در سند او عثمان بن جبلة قرار گرفته که مجهول است و همچنین سلمة بن الخطاب در سند او هست که نجاشی متخصص فن رجال، می گوید: او در حدیث ضعیف است .
از این روی این روایت هیچ اعتباری ندارد و نمی شود آن را به امام نسبت داد .
لازم به ذکر است که در زمان ائمه علیهم السلام عده ای از سوی حکومت اموی و عباسی ماموریت داشتند که احادیثی را در مذمت افراد و یا قبایل و شهرها از قول آنان بسازند و در میان مردم منتشر کنند تا موقعیت آن بزرگوران را در جامعه مخدوش کنند . بعید نیست که این روایت نیز از همان ها باشد .
طبقه بندی: امام حسین عاشورا ایران دشمن عرب عجم
آیا امام حسین-علیه السلام-برای خون خواهی مسلم ابن عقیل به محاربه با بنی امیه نپرداخت؟
بى گمان امام حسین (ع) از ماهیت کوفه و کوفیان آگاهى افزون ترى از ناصحان خویش در مکه داشت. و معرفت به ماهیت کوفیان ، گر چه عمیق بود و ریشه دار ، اما رسیدن انبوه نامه ها از سوى مردم کوفه ، حجت را براى امام تمام مى کرد و مانع از آن مى شد تا آن حضرت به استناد آنچه مى دانست و واقعیاتى که از آن وقوف داشت ، عزیمت به سوى کوفه را وانهد .
بدیهى است که اگر دعوت کوفیان و حجتى را که نامه هاى ایشان در پیش روى امام قرار داده بود ، علت تامه عزیمت امام به سوى کوفه بشماریم ، طبعا با رسیدن اخبار کوفه در منزل ثعلبیه دیگر موجبى براى ادامه حرکت به سوى کوفه باقى نمى ماند و لازم بود که امام پیش از رسیدن به حوزه حکومت عبدالله بن زیاد و قرار گرفتن در محاصره قواى حربن ریاحى ، مسیر خویش را تغییر داده و عازم دیارى دیگر گردد. واقفیم که امام چنین نکرد و کوتاه زمان پس از توقف در ثعلبیه مسیر خویش را به سوى کوفه ادامه داد.
طبقه بندی: عاشورا عبرت های عاشورا رهبری مقام معظم امام خامنه ایی رهبر انقلاب
تقدیم به عاشقان کوی یار
از آن روزی که زلفت را به روی نی رها کردی
میان جان مشتاقان، قیامت ها به‌پا کردی
***
نمی‌دانم چه رازی بود بر لب‌های خونینت؟
که نی‌های جهان را در هوایش نی‌نوا کردی
***
از آن روزی که بر دستت گرفتی راه شیری را
مدار گردش هفت آسمان را جابجا کردی
***
گرفتی در بغل چون جان شیرین پاره‌ی تن را
و با سختی خودت را از علی اکبر جدا کردی
***
تمام آسمان در چشم‌هایت تیره شد، وقتی
نگاه نا امیدت را به دنبالش رها کردی
***
و با لحنی بریده مثل دستان علمدارت
جوانان حرم را با دلی خونین صدا کردی
***
چه حالی داشتی ای کوه اندوه آن زمانی که
وداعی نیمه جان با «یا اخی ادرک اخا» کردی؟
***
چهل منزل جهان را همنوا با ناله زنجیر
به آیات کلام آسمانی آشنا کردی
***
هزاران سال پی در پی به دنبال تو می‌گریند
تو با زنجیر و با دمّام و با هیئت چه‌ها کردی؟
***
پس از تو شعر گفتن سخت دشوار است مولا جان
چرا که قافیه‌ها را یکایک «کربلا» کردی
طبقه بندی: نی موی رها حسین زینب کوی یار زر افشان
ابوبصیر از امام صادق (ع) نقل کرده که امام حسین (ع) فرمودند:
من کشته اشک چشمم هیچ مومنی مرا یاد نکند جز اینکه
گریه اش بگیرد.
امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف خطاب به جد بزرگوارشان
امام حسین علیه السلام می فرمایند:
مجالس ماتم برای تو در اعلا علّیین (عالم ملکوت) برپا شد.
حوریان بهشتی در عزای تو بر سر و صورت زدند و آسمان و
ساکنانش کوهها و دامنه هایش و دریاها و ماهیانش و باغهای
بهشتی و نوجوانانش خانه کعبه و مقام ابراهیم، مشعرالحرام
حرم خانه ی خدا (کسانی که مُحرم هستند) و اطراف آن همگی
در ماتم تو گریستند.
(زیارت ناحیه مقدسه )
تعدادی از فوائد گریه بر امام حسین (علیه السلام) :
* آتش عشق حسین
قالَ رَسُولُ اللّهِ صلّى اللّه علیه و آله:
اِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ علیه السّلام حَرارَةً فى قُلُوبِ الْمُؤ منینَ لا تَبْرَدُ اَبَداً.
ترجمه:
پیامبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله فرمود:
براى شهادت حسین علیه السلام ، حرارت و گرمایى در دلهاى مؤ منان است که هرگز سرد و خاموش نمى شود.
جامع احادیث الشیعه ، ج 12، ص 556
سنّت عزاداری امام حسین علیه السلام از سنّت های مهم و مؤثر شیعی است که در طول تاریخ دچار تحوّلاتی گردیده است. برای دست یابی به شیوه های اصیل و دور از خرافات و تحریفات این سنّت مهم، تأسّی به امامان معصوم شیعه علیهم السلام یکی از بهترین راه ها به شمار می آید. در این مقاله، تلاش شده است در حدّ مقدور، شیوه برگزاری سنّت عزاداری بر امام حسین علیه السلام توسط امامان شیعه علیهم السلام و اهدافی که آن بزرگواران از این کار دنبال می کردند، ترسیم گردد.
بی تردید، یکی از سنّت های مهم شیعی، عزاداری برای شهادت امام حسین علیه السلام، امام سوم شیعیان، است که در عاشورای 61 ه با وضعیتی دلخراش و بی سابقه همراه با عده ای از خویشان و اصحابش در کربلا به شهادت رسید.
قیام امام حسین علیه السلام چنان تأثیری در استمرار حرکت شیعه داشته که در این باره گفته شده است: «اِنَّ الاسلامَ عَلویٌ، و التّشیّعُ حسینی»؛ (1) اسلام، علوی است و تشیّع، حسینی.
در اینجا می پردازیم به نقل بعضی از روایات در باب عزاداری برای امام حسین علیه السلام :
1- حضرت امام علی ابن موسی الرضا علیه السلام می فرماید فان البکاء علیه تحط الذنوب العظام. (اقبال الاعمال ص444- امالی صدوق ص 199)
گریه کردن بر امام حسین علیه السلام گناهان بزرگ را از بین می برد.
بعضی ها اینگونه اشکال گرفته اند مگر می شود کسی که یک عمر را با گناه و مصیبت طی کرده است صرف اینکه در عزای امام حسین علیه السلام شرکت کرده است یا گریه کرده است یا حتی خود را به شکل گریه کنندگان در آورده است همه ی گناهان او بخشیده شود اگر اینگونه باشد پس تکلیف آن همه گناه و معصیتی که انجام داده است چیست؟
جواب این که فرموده اند اگر کسی در عزای امام حسین علیه السلام گریه کند و یا حتی خود را شبیه گریه کنندگان برای امام حسین علیه السلام نماید گناهان او آمرزیده می شود این نشانه ی عظمت و بزرگی مقام سیدالشهداء است و در پی آن عظمت مصیبت امام حسین علیه السلام است و به خاطر عظمت مقام امام حسین علیه السلام است که گناه گنهکاران با ریختن قطره ی اشکی حتی به اندازه ی بال مگسی از بین می رود و قلم عفو بر همه این گناهان کشیده می شود.
درباره وبلاگ
