آیا حضرت زهرا به حضرت علی علیهما السلام اعتراض کرد؟

طرح شبهه

طبق روایت شیعیان، حضرت زهرا رضی الله عنها پس از بازگشت از مسجد و ایراد خطبه در آنجا به علی رضی الله عنه عتاب نمودند که شما مانند جنین در خانه نشسته ای و آن ها حق من و تو را غصب کردند. مگر شما معتقد نیستید که فاطمه زهرا معصوم است، آیا یک معصوم با معصوم دیگر دعوا میکند؟

اصل روایت :

فَلَمَّا اسْتَقَرَّتْ بِهَا الدَّارُ، قَالَتْ لِأَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَعلیه السلام یَا ابْنَ أَبِی طَالِبٍ عَلَیْکَ السَّلامُ اشْتَمَلْتَ شَمْلَةَ الْجَنِینِ، وَقَعَدْتَ حُجْرَةَ الظَّنِینِ، نَقَضْتَ قَادِمَةَ الْأَجْدَلِ، فَخَانَکَ رِیشُ الْأَعْزَلِ، هَذَا ابْنُ أَبِی قُحَافَةَ یَبْتَزُّنِی نَحِیلَةَ أَبِی وَبُلْغَةَ ابْنَیَّ، لَقَدْ أَجْهَرَ فِی خِصَامِی، وَأَلْفَیْتُهُ أَلَدَّ فِی کَلامِی، حَتَّی حَبَسَتْنِی قَیْلَةٌ نَصْرَهَا، وَالْمُهَاجِرَةُ وَصْلَهَا، وَغَضَّتِ الْجَمَاعَةُ دُونِی طَرْفَهَا، فَلا دَافِعَ وَلا مَانِعَ، خَرَجْتُ کَاظِمَةً، وَعُدْتُ رَاغِمَةً، أَضْرَعْتَ خَدَّکَ یَوْمَ أَضَعْتَ حَدَّکَ، افْتَرَسَتِ الذِّئَابُ وَافْتَرَشْتَ التُّرَابَ، مَا کَفَفْتَ قَائِلًا، وَلا أَغْنَیْتَ بَاطِلًا، وَلا خِیَارَ لِی، لَیْتَنِی مِتُّ قَبْلَ هَنِیئَتِی [هَیْنَتِی ]، وَدُونَ زَلَّتِی، عَذِیرِی اللَّهُ مِنْکَ عَادِیاً، وَمِنْکَ حَامِیاً، وَیْلایَ فِی کُلِّ شَارِقٍ، مَاتَ الْعَمَدُ، وَوَهَتِ [وَهَنَتِ ] الْعَضُدُ، شَکْوَایَ إِلَی أَبِی، وَعَدْوَایَ إِلَی رَبِّی، اللَّهُمَّ أَنْتَ أَشَدُّ قُوَّةً وَحَوْلًا، وَأَحَدُّ بَأْساً وَتَنْکِیلًا.

پس هنگامی که حضرت به خانه بازگشت، خطاب به امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: ای پسر ابوطالب! سلام بر تو، همچون کودکی که در شکم مادر جمع شده و زانو در بغل گرفته، کنج خانه نشسته ای؟، همانند آدم های ظنین و متهم به گوشه ای نشسته ای. تو کسی بودی که بال های باز شکاری [شجاعان عرب] را در هم کوبیدی، حال بی سلاحان به تو خیانت کرده اند. این پسر ابی قحافة [ابوبکر]، عطیه پدرم و وسیله زندگی ساده فرزندانم را از من می رباید. همانا او [أبو بکر] کوشش کرد که با من دشمنی کند و او را در مکالمه ای که با وی داشتم، دشمن ترین ] و لجبازترین] دشمن ها یافتم تا آن جا که انصار، یاری خود را از من دریغ داشتند، مهاجرین، ارتباط خویش را با من نادیده گرفتند و جماعت [حاضر در مسجد]، چشم خود را روی هم نهادند تا مرا نبینند، نه کسی بود که دفاع [از من] کند و نه کسی مانع [از ستم] شد. در حالی به سوی مسجد رفتم که بغض گلویم را گرفته و درد دل خود را پوشانده بودم، و در حالتی به منزل بازگشتم که [به علت عدم یاری مسلمانان] خفیف و خوار شده بودم. از روزی که تندی شمشیرت را از بین بردی، صورت خود را ذلیل نمودی. روزی گرگ ها را می دریدی و امروز خاک را فرش خود قرار داده ای ]و گوشه ای نشسته ای[، جلوی هیچ گوینده ای را نمی گیری! و هیچ کار مؤثری، در جهت دفع فتنه موجود، انجام نداده ای و من هم هیچ اختیاری ندارم. ای کاش پیش از این حالت سکون و گوشه نشینی، من مُرده بودم و ای کاش پیش از این که به این حالت ذلّتِ [ظاهری] بیفتم، مُرده بودم. خداوند، از قِبَل من، عذر خواه من باشد از شما، از جهت این که شما در مواردی ستم هایی را از من دفع نمودی و در مواردی از من حمایت کردی و وای بر من در هر صبحدمی، وای بر من در هر شبانگاهی و تکیه گاهِ [ما] مُرد و بازو[ی ما] سست شد، شکایتم را به پدرم و عرض حالم را به پروردگارم ارائه می کنم و عذاب و انتقام او از دیگران شدیدتر خواهد بود.

الطبرسی، أبی منصور أحمد بن علی بن أبی طالب ( 548هـ)، الاحتجاج، ج 1 ، ص 145 ، تحقیق: تعلیق وملاحظات: السید محمد باقر الخرسان، ناشر: دار النعمان للطباعة والنشر - النجف الأشرف، 1386 - 1966 م.

ابن شهرآشوب، رشید الدین أبی عبد الله محمد بن علی السروی المازندرانی (588هـ)، مناقب آل أبی طالب، ج 2، ص 50 ، تحقیق: لجنة من أساتذة النجف الأشرف، ناشر: المکتبة والمطبعة الحیدریة، 1376هـ ـ 1956م.

نقد و بررسی

علاوه بر مرسل بودن این روایت ، علامه مجلسی رضوان الله تعالی علیه و دیگر دانشمندان شیعه به این شبهه جواب داده اند که ما به اختصار به آن ها اشاره خواهیم کرد:

1 . تبیین قبح اعمال ابوبکر

علامه مجلسی رضوان الله تعالی علیه ( 1111هـ) در کتاب شریف بحار الأنوار از این شبهه این گونه داده اند:

فأقول: یمکن أن یجاب عنه: بأن هذه الکلمات صدرت منها علیها السلام لبعض المصالح، ولم تکن واقعا منکرة لما فعله، بل کانت راضیة، وإنما کان غرضها أن یتبین للناس قبح أعمالهم وشناعة أفعالهم، وأن سکوتهعلیه السلام لیس لرضاه بما أتوا به. ومثل هذا کثیرا ما یقع فی العادات والمحاورات، کما أن ملکا یعاتب بعض خواصه فی أمر بعض الرعایا، مع علمه ببراءته من جنایتهم، لیظهر لهم عظم جرمهم، وأنه مما استوجب به أخص الناس بالملک منه المعاتبة. ونظیر ذلک ما فعله موسی علیه السلام لما رجع إلی قومه غضبان أسفا، من إلقائه الألواح، وأخذه برأس أخیه یجره إلیه، ولم یکن غرضه الانکار علی هارون، بل أراد بذلک أن یعرف القوم عظم جنایتهم، وشدة جرمهم، کما مر الکلام فیه.

حضرت زهراعلیها السلام می خواستند کارهای زشت غاصبان حکومت را مجسم کنند و بفهمانند که این ها چه ستم هایی روا داشته اند، در حقیقت تندی حضرت به خاطر این مصلحت بوده است؛ زیرا گاهی انسان می خواهد عظمت مطلبی را به کسی به فهماند، او را مورد خطاب و عتاب قرار می دهد، در حالی که مقصودش تندی به آن شخص نیست؛ این مسأله در گفتگوها مرسوم و معمول است؛ مثلا فرض کنید: پادشاه یا حاکم یک مملکت، هنگامی که مشاهده می کند بعضی از مردم کار خلافی مرتکب شده اند، برای این که اهمیت کارِ خلاف آنان را بفهماند، برخی از کارگذارانش را مورد عتاب قرار می دهد؛ با این که می داند او تقصیری ندارد؛ ولی می خواهد با این خطاب و عتاب خود، اهمیت و عظمت کار زشت آنان را مجسم نماید.

نمونه دیگر آن، هنگامی است که حضرت موسیعلیه السلام از کوه طور بازگشت و مشاهده کرد که بنی اسرائیل گوساله پرست شده اند، در این جا هارونعلیه السلام را مورد عتاب قرار داده و توبیخ نمود، ریشش را گرفت و گفت: چه کردی؟ هارون پاسخ داد:

یَابْنَ أُمّ، لاتَأْخُذْ بِلِحْیَتی وَلابِرَأْسی إنّی خَشیتُ اَنْ تَقُولَ فَرَّقْتَ بَیْن بَنِی اسرائیلَ ولَمْ تَرْقُبْ قَوْلی... (طه /94.)

ای پسر مادرم! ریش و سر مرا نگیر، من ترسیدم بگویی چرا بین بنی اسرائیل اختلاف انداختی و سخن مرا اهمیت ندادی.

حضرت موسیعلیه السلام می داند که هارونعلیه السلام تقصیری ندارد؛ ولی می خواهد زشتی کار بنی اسرائیل را مجسم نماید و اهمیت این مسأله را برساند و لذا در ظاهر با برادرش دعوا می کند.

حضرت فاطمه علیها السلام می خواست عظمت ستم وارده را منعکس کند و لذا با این لحن صحبت می کند تا به این وسیله به مردم آن زمان و به تاریخ بفهماند که چه ستم هایی بر اهل بیت علیهم السلام وارد شده است.

المجلسی، محمد باقر ( 1111هـ)، بحار الأنوار، ج 29 ، ص 234 ، تحقیق: محمد الباقر البهبودی، ناشر: مؤسسة الوفاء - بیروت - لبنان، الطبعة: الثانیة المصححة، 1403 - 1983 م.

پس دعوایی در کار نیست؛ بلکه اوج هیجان دخت گرامی رسول خدا صلی الله علیه وآله را در ستم هایی که دیده است می رساند، و از طرفی برای ثبت در تاریخ از این روش استفاده کرده است تا دشمنانش را سر در گم نموده و آیندگان را از آنچه گذشته است با خبر نماید.

2 . اثبات غصب حقوق شخصی خود

حضرت صدیقه طاهر سلام الله علیها در این سخن با حضرت امیرعلیه السلام می فرماید:

هَذَا ابْنُ أَبِی قُحَافَةَ یَبْتَزُّنِی نَحِیلَةَ أَبِی وَبُلْغَةَ ابْنَیَّ.

ابوبکر، هدیه پدرم و وسیله زندگی ساده فرزندانم را از من می رباد.

در این جمله حضرت به سه نکته اساسی اشاره فرموده اند:

الف: فدک هدیه پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله

جمله «نَحِیلَةَ أَبِی» اثبات می کندکه فدک هدیه پیامبر اکرم صلی الله علیه واله به حضرت بوده است که علمای بزرگ اهل سنت همانند طبری متوفاق 310 و ذهبی متوفای 748، نیز با صراحت گفته اند که فدک ملک شخصی پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله بود و به فاطمهعلیها السلام هدیه نمود:

فکانت خیبر فیئا للمسلمین وکانت فدک خالصة لرسول الله لأنهم لم یجلبوا علیها بخیل ولا رکاب.

خیبر متعلق به همه مسلمانان بود ولی فدک مخصوص رسول خدا بود چون با لشگرکشی فتح نشد.

الطبری، أبی جعفر محمد بن جریر (310)، تاریخ الطبری، ج 2، ص 138 ، ناشر: دار الکتب العلمیة - بیروت.

الذهبی، شمس الدین محمد بن أحمد بن عثمان، (748هـ)، تاریخ الإسلام ووفیات المشاهیر والأعلام، ج 2، ص 422 ، تحقیق د. عمر عبد السلام تدمری، ناشر: دار الکتاب العربی - لبنان/ بیروت، الطبعة: الأولی، 1407هـ - 1987م.

جلال الدین سیوطی (911هـ) می نویسد:

وأخرج البزار وأبو یعلی وابن أبی حاتم وابن مردویه عن أبی سعید الخدری رضی الله عنه قال: لما نزلت هذه الآیة «وآت ذا القربی حقه» دعا رسول الله صلی الله علیه وسلم فاطمة فأعطاها فدک.

بزار و ابویعلی و ابن ابی حاتم و ابن مردویه از ابو سعید خدری نقل کرده اند: وقتی آیه «وآت ذا القربی حقه» نازل شد رسول خدا فاطمه را صدا زد و فدک را به وی بخشید.

السیوطی، عبد الرحمن بن أبی بکر جلال الدین (911هـ)، الدر المنثور، ج 5، ص 273 ، ناشر: دار الفکر - بیروت - 1993.

ب: فدک تنها محل درآمد فرزندان حضرت زهرا علیها السلام

جمله «وَبُلْغَةَ ابْنَیَّ» نشان می دهد که فدک تنها محل درآمد خانواده صدیقه طاهرهعلیها السلام هست که امیرمؤمنانعلیه السلام نیز در نامه ای که به عثمان بن حنیف نوشته است ، می فرماید:

بَلَی کَانَتْ فِی أَیْدِینَا فَدَکٌ مِنْ کُلِّ مَا أَظَلَّتْهُ السَّمَاءُ فَشَحَّتْ عَلَیْهَا نُفُوسُ قَوْمٍ وَسَخَتْ عَنْهَا نُفُوسُ قَوْمٍ آخَرِینَ وَنِعْمَ الْحَکَمُ اللَّهُ.

آری از آنچه آسمان بر آن سایه افکنده، «فدک» در دست ما بود که مردمی بر آن بخل ورزیده، و مردمی دیگر سخاوتمندانه از آن چشم پوشیدند، و بهترین داور خداست.

نهج البلاغه ، صبحی صالح ، نامه : 45 ؛

ابن حمدون، محمد بن الحسن بن محمد بن علی ( 608هـ)، التذکرة الحمدونیة، ج 1 ص 99 ، تحقیق: إحسان عباس، بکر عباس، ناشر:دار صادر - بیروت،، الطبعة: الأولی، 1996م.

ج: ابوبکر غاصب حقوق فاطمه علیها السلام

جمله «هَذَا ابْنُ أَبِی قُحَافَةَ یَبْتَزُّنِی» دلالت می کند که ابوبکر حقوق مسلّم فاطمهعلیها السلام را غصب کرده است.

یاقوت حموی (626هـ) در معجم البلدان بعد از نقل جغرافیای فدک می نویسد:

وهی التی قالت فاطمة رضی الله عنها: إن رسول اللَه صلی الله علیه وسلم نحلنیها.

این فدک همان است که حضرت فاطمهعلیها السلام گفت: پیامبر صلی الله علیه وسلم او را به من بخشید.

الحموی، ابوعبد الله یاقوت بن عبد الله ( 626هـ)، معجم البلدان، ج 4، ص 238 ، ناشر: دار الفکر - بیروت.

ابن شُبَّه (262هـ) در تاریخ مدینه از نمیری فرزند حسان نقل می کندکه به زید بن علی گفتم:

وأنا أرید أن أُهَجِّنَ أمر أبی بکر إن أبا بکر رضی الله عنه انتزع من فاطمة رضی الله عنها فدک... فأتته فاطمة رضی الله عنها فقالت إن رسول الله أعطانی فدک فقال لها هل لک علی هذا بینة فجاءت بعلی رضی الله عنه فشهد لها ثم جاءت بأم أیمن فقالت ألیس تشهد أنی من أهل الجنة قال بلی، قالت فأشهد أن النبی أعطاها فدک فقال أبو بکر رضی الله عنه فبرجل وامرأة تستحقینها ... .

من می خواهم کار ابوبکر را تقبیح کنم که حق فاطمهعلیها السلام را از نابود کرد ... فاطمه زهراعلیها السلام نزد ابوبکر آمد و فرمود که رسول خدا فدک را به من داده است. ابوبکر گفت: آیا شاهدی بر ادعای خود داری؟فاطمه، علی را آورد و شهادت داد ، آن گاه ام ایمن را برای شهادت حاضر نمود و ام ایمن به ابوبکر گفت: آیا گواهی می دهی که من اهل بهشت هستم؟ ابوبکر پاسخ داد: آری! ام ایمن گفت: من گواهی می دهم که رسول خدا فدک را به فاطمه بخشید.

ابوبکر در جواب فاطمه گفت: آیا با شهادت یک مرد و یک زن، می خواهی حق خود را بگیری؟.

النمیری البصری، ابوزید عمر بن شبة (262هـ)، تاریخ المدینة المنورة، ج 1، ص 124، ح554 ، تحقیق علی محمد دندل ویاسین سعد الدین بیان، ناشر: دار الکتب العلمیة - بیروت - 1417هـ-1996م؛

الهیثمی، ابوالعباس أحمد بن محمد بن علی ابن حجر (973هـ، الصواعق المحرقة علی أهل الرفض والضلال والزندقة، ج 1، ص 157 ، تحقیق عبد الرحمن بن عبد الله الترکی - کامل محمد الخراط، ناشر: مؤسسة الرسالة - لبنان، الطبعة: الأولی، 1417هـ - 1997م.

حضرت فاطمه علیها السلام وقتی که احساس نمود ابوبکر به هیچ قیمتی حاضر نیست فدک را به عنوان ملک شخصی حضرت برگرداند آن گاه حضرت فدک را به عنوان ارث پدری مطالبه نمود؛ ولی متاسفانه این بار ابوبکر به حدیث جعلی از رسول خدا صلی الله علیه وآله استناد کرد که فرموده است :

نَحْنُ مَعَاشِرَ الْأَنْبِیَاءِ لَا نُوَرِّثُ مَا تَرَکْنَاهُ صَدَقَةٌ.

ما پیامبران از خود ارث نمی گذاریم و آن چه بعد از ما می ماند صدقه است.

این روایت اشکالات متعددی دارد که ما به طور خلاصه به آن خواهیم پرداخت:

اولاً: این حدیث مخالف صریح آیات قرآنی است که ارث سلیمان از داود را مطرح کرده است:

وَوَرِثَ سُلَیْمَانُ دَاوُودَ. النمل/ 16.

و داستان حضرت زکریا را نقل کرده است که از خداوند متعال در خواست کرده که فرزندی به او دهد که وارث او باشد

فَهَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ وَلِیًّا . یَرِثُنِی وَیَرِثُ مِنْ آَلِ یَعْقُوبَ. مریم/ 6 ـ 7.

ثانیاً: از علمای بزرگ اهل سنت همانند ابن خراش این حدیث را باطل می داند؛ همان طوری که ذهبی نقل می کند:

قال بن عدی سمعت عبدان یقول قلت لابن خراش حدیث ما ترکنا صدقة قال: باطل اتهم مالک بن أوس بالکذب.

ابن عدی از عبدان نقل می کند که گفت: به ابن خراش گفتم: حدیث: «ما ترکناه صدقه»، چگون حدیثی است؟ گفت: باطل است؛ چون مالک بن اوس متهم به دروغگوئی است.

الذهبی، شمس الدین محمد بن أحمد بن عثمان، (متوفای748هـ)، سیر أعلام النبلاء، ج 13، ص 510 ، تحقیق: شعیب الأرناؤوط، محمد نعیم العرقسوسی، ناشر: مؤسسة الرسالة - بیروت، الطبعة: التاسعة، 1413هـ.

ثالثاً: حضرت صدیقه طاهرهعلیها السلام از برخورد ابوبکر خشمناک گردید و با وی قهر کرد و تا آخر عمر با او سخن نگفت بخاری نقل می کند:

فَغَضِبَتْ فَاطِمَةُ بِنْتُ رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه وسلم فَهَجَرَتْ أَبَا بَکْرٍ، فَلَمْ تَزَلْ مُهَاجِرَتَهُ حَتَّی تُوُفِّیَتْ وَعَاشَتْ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه وسلم سِتَّةَ أَشْهُرٍ.

فاطمه ناراحت شد و از ابوبکر دوری کرد واین دوری کردن تا وفات وی ادامه یافت که شش ماه پس از پیغمبر بیشتر زنده نبود.

البخاری الجعفی، محمد بن إسماعیل ابوعبدالله (256هـ)، صحیح البخاری، ج 3، ص 1126، ح2926، أبواب الخمس، باب فَرْضِ الْخُمُسِ ، تحقیق د. مصطفی دیب البغا، ناشر: دار ابن کثیر، الیمامة - بیروت، الطبعة: الثالثة، 1407 - 1987.

رابعاً: حضرت علیعلیه السلام نیز بعد از شهادت حضرت زهرا علیها السلام و فوت ابوبکر در زمان خلافت عمر نیز پیگیر قضیه بود که بخاری از قول عمر بن خطاب می نویسد:

..جِئْتَنِی یَا عَبَّاسُ تَسْأَلُنِی نَصِیبَکَ مِنِ ابْنِ أَخِیکَ، وَجَاءَنِی هَذَا - یُرِیدُ عَلِیًّا - یُرِیدُ نَصِیبَ امْرَأَتِهِ مِنْ أَبِیهَا... .

ای عباس تو نزد من آمدی و سهم ارث پسر برادرت را از من طلب کردی، و علی هم آمد و سهم همسرش را تقاضا نمود.

البخاری الجعفی، محمد بن إسماعیل ابوعبدالله (256هـ)، صحیح البخاری، ج 3، ص 1126، ح2927، أبواب الخمس، باب فَرْضِ الْخُمُسِ ، تحقیق د. مصطفی دیب البغا، ناشر: دار ابن کثیر، الیمامة - بیروت، الطبعة: الثالثة، 1407 - 1987 ؛

النیسابوری، مسلم بن الحجاج ابوالحسین القشیری (261هـ)، صحیح مسلم، ج 3، ص 1378، ح 1757، کِتَاب الْجِهَادِ وَالسِّیَرِ، بَاب حُکْمِ الْفَیْءِ، تحقیق: محمد فؤاد عبد الباقی، ناشر: دار إحیاء التراث العربی - بیروت.

و در حدیث دیگر نقل می کند که عمر به ابن عباس و علی گفت:

ثُمَّ جِئْتَنِی أَنْتَ وَهَذَا وَأَنْتُمَا جَمِیعٌ وَأَمْرُکُمَا وَاحِدٌ فَقُلْتُمَا ادْفَعْهَا إِلَیْنَا.

تو ای عباس و این علی آمدید و یکصدا گفتید حق ما را از اموال پیامبر به ما برگردان!.

النیسابوری، مسلم بن الحجاج ابوالحسین القشیری (261هـ)، صحیح مسلم، ج 3، ص 1378، ح 1757، کِتَاب الْجِهَادِ وَالسِّیَرِ، بَاب حُکْمِ الْفَیْءِ ، تحقیق: محمد فؤاد عبد الباقی، ناشر: دار إحیاء التراث العربی - بیروت.

موفقیت علی در بازگرداندن فدک

عاقبت پیگیری های علی علیه السلام نتیجه داد و به تصریح روایت بخاری اموال پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله برگرداند:

فَأَمَّا صَدَقَتُهُ بِالْمَدِینَةِ، فَدَفَعَهَا عُمَرُ إِلَی عَلِیٍّ وَعَبَّاسٍ.

عمر بن خطاب صدقات پیامبر صلی الله علیه وسلم در مدینه را به علی و عباس برگرداند.

یاقوت حموی نیز می نویسد:

أدَی اجتهاد عمر بن الخطاب بعده لما ولی الخلافة وفتحت الفتوح واتسعت علی المسلمین أن یردها إلی ورثة رسول الله صلی الله علیه وسلم

در زمان خلافت عمر بن خطاب پس از کشور گشائی و رفاه مسلمانان، اجتهاد عمر اقتضا کرد که فدک را به وارثان پیامبر صلی الله علیه وسلم باز گرداند.

الحموی، ابوعبد الله یاقوت بن عبد الله ( 626هـ)، معجم البلدان، ج 4، ص 239 ، ناشر: دار الفکر - بیروت.

البته پس از آن که عثمان به خلافت رسید ، فدک را به داماد عزیزخود، مروان بخشید ابو الفداء در تاریخ خود می نویسد:

وأقطع مروان فدک وهی صدقة رسول اللَّهِ التی طلبتها فاطمة رضی اللَّهِ عنها من أبی بکر رضی اللَّهِ عنه.

عثمان فدک را به مروان بخشید و این فدک صدقه پیامبر اکرم صلی الله علیه وسلم بود که فاطمه او را از ابوبکر مطالبه نمود.

أبو الفداء عماد الدین إسماعیل بن علی (732هـ)، المختصر فی أخبار البشر، ج 1، ص 116 ، طبق برنامه الجامع الکبیر. ؛

ابن الوردی، عمر بن مظفر، تاریخ ابن الوردی، ج 1، ص 145

حال این سؤال مطرح است که اگر پیامبران از خود ارث نمی گذارند و تمام اموال آنان صدقه است؛ پس چرا عمر بر خلاف نظر ابوبکر آن را به وارثان پیامبر برگرداند؟

چرا عثمان بر خلاف نظر عمر و ابوبکر آن را به مروان بخشید؟

به تعبیر حضرت زهراعلیها السلام که خطاب به ابوبکر فرمود:

فنعم الحَکَمُ اللّه ُ، وَ الزَّعیمُ [الغریم] مُحَمَّدٌ صلی الله علیه وآله وَالْمَوْعدُ القِیامَةُ؛ وَعِنْدَ السّاعَةِ یَخْسَرُ المبطلون، وَلا یَنْفَعُکُمْ إِذ تندَمون؛ وَ لِکُلِّ نَبَأٍ مُسْتَقَرٌّ وَ سَوْفَ تَعْلَمُونَ مَنْ یَأْتیهِ عَذابٌ یُخْزیه وَ یَحِلُّ عَلَیْهِ عَذابٌ مقیمٌ.

بدان که در روز حشر خداوند حاکم است، و چه خوب حاکمی است! و پیشوای ما محمّد صلی الله علیه وآلهو وعده گاه ما قیامت خواهد بود. و در آن روز اهل باطل در ضرر و زیانند، و ندامت سودشان نبخشد، و برای هر خبری موعدی است و شما در نهایت خواهید فهمید چه کسی عذاب خوارکننده و دائمی شود.

الطبرسی، أبی منصور أحمد بن علی بن أبی طالب ( 548هـ)، الاحتجاج، ج 1 ص 139 ، تحقیق: تعلیق وملاحظات: السید محمد باقر الخرسان، ناشر: دار النعمان للطباعة والنشر - النجف الأشرف، 1386 - 1966 م ؛

أبی الفضل بن أبی طاهر المعروف بابن طیفور صلی الله علیه وآلهمتوفای380 هـ) بلاغات النساء، ج 1 ص 6 ، ناشر: منشورات مکتبة بصیرتی ـ قم؛

الآبی، ابوسعد منصور بن الحسین (421هـ)، نثر الدر فی المحاضرات، ج 4 ص 6 ، تحقیق: خالد عبد الغنی محفوط، ناشر: دار الکتب العلمیة - بیروت /لبنان، الطبعة: الأولی، 1424هـ - 2004م ؛

ابن حمدون، محمد بن الحسن بن محمد بن علی ( 608هـ)، التذکرة الحمدونیة، ج 6 ص 257 ، تحقیق: إحسان عباس، بکر عباس، ناشر:دار صادر - بیروت،، الطبعة: الأولی، 1996م؛

إبن أبی الحدید المدائنی المعتزلی، ابوحامد عز الدین بن هبة الله بن محمد بن محمد (655 هـ)، شرح نهج البلاغة، ج 16 ص 124 ، تحقیق محمد عبد الکریم النمری، ناشر: دار الکتب العلمیة - بیروت / لبنان، الطبعة: الأولی، 1418هـ - 1998م.

البته ما از روایت «نحن معاشر الأنبیاء» در یک مقاله جداگانه به صورت مفصل پاسخ داده ایم که دوستان عزیز می توانند به آدرس ذیل مراجعه فرمایند:

http://www.valiasr-aj.com/fa/page.php?frame=1&bank=maghalat&id=148

موفق باشید

نوشته شده در تاریخ یکشنبه 95 دی 5 توسط منبر مکتوب

نظر بدهید